Waarom ik naar Santiago stapte afgelopen week? Ik houd al jaren van wandelen, fijn in mijn stille eentje of vergezeld door een leuke babbel. Maar een pelgrim beleeft nog iets anders. Alle to-do’s vallen even stil, een fantastisch gevoel is dat. Je gedachtenmolen vertraagt en de focus komt in het Nu terecht. Je kijkt naar het continu veranderende landschap, naar de andere wandelaars met hun rugzak, naar een vlinder die voorbij vliegt…. Je doet een praatje of je glimlacht en loopt gewoon verder in stilte genietend van de eenvoud van dit serene leven. Iedereen is goedgehumeurd, positief ingesteld en wenst elkaar gemeend een goede camino toe. Zo gaat dat de hele dag door.

Door de cadans verlegt je aandacht zich vervolgens naar je binnenwereld en dringt de rust stillaan door in elke vezel van je lichaam. Elke dag een beetje meer. Er is helemaal niets om je zorgen over te maken, enkel je benen en voeten. Die getuigen ‘s avonds hun dankbaarheid door zalig moe aan te voelen wanneer ze eindelijk mogen rusten.

Elke camino is anders want elke (mede)pelgrim is anders en bevindt zich op een ander moment in zijn of haar leven, maar gedurende een aantal dagen lopen die al levens perfect in parallel. Wat ik vooral merkte? Ik werd er rustig van maar ook zachter, naar mezelf toe èn naar mijn omgeving. En dat is het mooiste geschenk dat ik kon krijgen.

Het effect van een pelgrimstocht op je ziel kan je best vergelijken met een wagen die je naar de garage brengt. 150 kilometer wandelen is slechts een klein onderhoud. Meerdere weken wandelen daarentegen is een groot onderhoud en voor de wagen die al wat jaren meegaat, gebeuren dan ook de grote herstellingen.

Kortom, een jaarlijkse opknapbeurt voor de innerlijke mens. Heerlijk is dat.

ilse